دعای عرفه

دعای عرفه عنوان دعایی است منسوب به حسین بن علی، پیشوای شیعیان، با حجمی حدود ۳۲۰۰ کلمه که با اختلافاتی جزئی در کتب مختلف نقل شده، و مضمونش اعتراف به جایگاه خدا و اقرار به جایگاه انسان در هستی، و نیز حمد و سپاس برای نعمتهای فراوان خداوند بر انسان، یادآوری مشکلات و تب و تابهایی که شخص در عمر خویش از بدو آفرینش تا کنون پشت سر نهاده، و کوشش برای جلب رحمت الاهی، و طلب آرامش و عافیت از وی، همچون مهمترین خواستهٔ انسان است. گفته شده است که حسین بن علی این دعا را در روز عرفه و در صحرای عرفات و در کنار همرامانشان در بیرون خیمهها خوانده است. این دعای نسبتاً طولانی از اعمال مهم شیعیان در روز عرفه است که پس از نماز ظهر و عصر تا غروب خوانده میشود. بر پایهٔ آنچه در اول برخی نسخهای دعا ذکر شده، این دعا توسط بشر و بشیر فرزندان «غالب اسدی» نقل شده است.